На другі дзень свята, якое пінчукі называюць «Трыйца», «Труйца», «Трійца», на вуліцах вёсак пануе ажыўленне. На лужках, грудках, на лавачках каля хат збіраюцца жанчыны ў яркіх сукенках, прыгожых вышываных фартухах, стракатых хустках, да іх далучаюцца мужчыны, моладзь, падлеткі. Каля поўдня аднекуль з краю вёскі даносіцца песня. «Ой,булы мы ў вэлыкому лісі, ізвілі куста з зэлёного клёну», – выводзяць жаночыя галасы, паведамляючы аб тым, што ідзе Куст.

«Куст – тое самое шчо танок. Куст – як ходять по дзерэвні, а танок – як побэруцца танцоваты» (в. Камень). Выкананне песень называецца «співаты куста», падобна таму як кажуць «співаты шчодрыка», «коляду».

Падыходзячы да двара, Куст (ролю выконвае дзяўчына або дзяўчынка) аддае паклон гаспадарам. «Чы дозволітэ співаты куста?»– пытаюцца астатнія. «Дорогіе госты, моей хаты не мінайтэ, заходьтэ до мэнэ, ды куста заспівайтэ», – адказвае гаспадыня. Атрымаўшы дазвол, спяваюць прывітальную песню:

Ой, дэнь добры да наш пане до хаты!

Ой, чы ж вэлыш нашому Густу статы,

Бочку мэдочку прыпывалночкам даты,

Нам, молодэнькім, на ганочку погуляты?

Спявачкі віншуюць гаспадароў са святам, жадаюць ім сямейнага шчасця, дабрабыту, багатага ўраджаю на полі, а тыя ў адказ дзякуюць за добрыя пажаданні, частуюць хлебам, мёдам, кладуць у кошык пірагі, яйкі.

               (карціна Канстанціна Васільева "Русалка")

Болей пра свята можна пачытаць тут,

а пра ўвесь народны каляндар - у раздзеле "Святы" нашага сайта.

Гуканне вясны адбывалася так: з дваццаць пятага сакавіка (Дабравешчанне) дзяўчаты збіраліся і ішлі на ўзвышаныя месцы ў вёсцы, каля гумнаў часцей.
Падсцілалі салому, садзіліся і спявалі да позняй ночы веснавыя песні.
З цеста пяклі птушак і, спяваючы песні, падкідвалі іх угору. Спявалі так:

Жавароначкі, прыляціце,

цёпла лецейка прынясіце,

а зімачку прыбярыце,

бо зімачка надаела,

нам хлебушак пераела!

Запісана  ў 1982 годзе  ў в. Вярбовічы Нараўлянскага раёна Гомельскай вобласці ад Малухі Яўгеніі Міхайлаўны (1924 г.н.)

Болей пра свята можна пачытаць тут,
а пра ўвесь народны каляндар - у раздзеле "Святы" нашага сайта.

Пост да Вялікадня сем тыдняў.

З вечара ў восем-дзевяць пачынаюць Богу маліцца і моляцца ўсю ноч, пакуль не ўзыдзе сонца.
І потым с кросным ходам кругом цэрквы абходзяць. Моляцца ў нас увесь тыдзень, ад суботы да нядзелі.

Нельга танцаваць у гэтую нядзелю. А калі бацюшка дазнаецца, што парушылі, тады ў царкве дае параканне.
І ўжо крыж не дапусцяць цалаваць. Вось.

Валачобнікі з першых дзён ходзяць віншаваць. Іх частуюць. Ваду не свенцяць. Яечкі, булкі на Вялікдзень свенцяць.

Адмаліўшыся Богу, разгаўляюцца. На могілкі ў старавераў не ходзяць.
На стале – куліч і яйкі, а калі чалавек памёр, у зямлі ляжыць, тады – куццю.

Запісана ў 2007 годзе ў в. Ластавічы Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці 

ад С. Я. Нікіціна (1925 г. н.)

Болей пра свята можна пачытаць тут,

а пра ўвесь народны каляндар - у раздзеле "Святы" нашага сайта.

25 лютага на філалагічным факультэце прайшоў пашыраны семінар-кансультацыя па праблемах фальклору, на якім з дакладам «Актуалізацыя экстэнсіўнага ведання народнай культуры» выступіў прафесар кафедры этналогіі і фальклору Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў А.У. Рагуля. Ён падрабязна распавёў пра асноўныя экзістэнцыялы народнай культуры, яе этычныя і эстэтычныя ідэалы.

Семінар арганізаваны ў межах працы Кансультацыйнага цэнтра па праблемах фальклору (кіраўнік Цэнтра – доктар філалагічных навук, прафесар Т.І. Шамякіна).
Арганізатарамі мерапрыемства выступілі супрацоўнікі Вучэбна-навуковай лабараторыі беларускага фальклору і фалькларысты кафедры тэорыі літаратуры.

На мерапрыемстве прысутнічалі студэнты, магістранты і выкладчыкі філалагічнага факультэта.