30 ліпеня. Дзень 11.
Я збіраю рэчы, хаджу па дому туды-сюды, бабуля ходзіць побач, хвалюецца, я разумею яе, што ёй не хочацца заставацца адной, сумна будзе, але нічога не зробішь, я ж яшчэ прыеду, пабуду з ёй. Мы пайшлі на прыпынак, мяне павінна была забраць знаёмая дзяўчынка з татам, мы чакаем, шмат часу ўжо прайшло, вунь, бачым едзе машына, павесялеўшыя стаім, але гэта не наша, чакаем, зноў едзе яшчэ адна, але і яна не наша. Праходзіць дзесяць хвілін, едзе трэцяя машына, і тут мая бабуля кажа : “ За трэцім разам, за Боскім прыказам”(102. выслоўе). І сапраўды , гэта быў мой транспарт, мы развіталіся з бабулькай, як толькі я села ў машыну, загудзеў матор і мы паехалі. Я ўзяла тэлефон і запісала бабуліну прымаўку.
Вось і скончылася мая практыка. Як я сябе адчуваю? Вельмі добра, спачатку было няведанне, як яно пойдзе, змагу я сабраць ці не, а тут справа пайшла, ды яшчэ як! Ад кожнага дня ўсё больш я лятала ад шчасця, ад гонару за людзей, за мястэчка. Якія таленавітыя людзі знаходзяцца побач со мною, я ў захапленні! Бабулі з радасцю і ахвотаю мне дапамагалі, прымалі актыўны удзел, хто чым мог, дапамагаў. Ад гэтай працы не толькі мне станавілася прыемна, але і людзям. Гэтыя мілыя бабулечкі, ахоўніцы скарбаў сваіх мясцін. Кожнае іх слова было для мяне залатой капеечкай, якія я старанна збірала на працягу гэтых цудоўных дзён. Вялікі дзякуй усім за працу, якая дапамагла мне больш падрабязна пазнаць маё любімае месца адпачынку, вёсачку любімай бабулькі, Чубрык Ніны Савельяўны!