Фальклорная проза
Смехавая проза
“Свара”
Жанр – анекдот
Ругаюцца мужык і жонка. Жонка крычыць:
– Лепш бы я пайшла за чорта, а не за цябе!
А мужык ей:
– Жаніцца братам з сестрамі не можна!
Запісала ў 1998 годзе студэнтка І курса Мазырка Н. В. у в. Стрыгінь-Засекі Бярозаўскага раёна Брэсцкай вобласці ад Крук В. С. (1930 г. н.).
“Вячэра”
Жанр – анекдот
Вярнуўся мужык з лесу. Рэзаў дровы. Стаміўся і сеў есці проста з каструлі. Уваходзіць жонка:
– А што я сабаку дам?
– Сабаку свежага зварыш.
Запісала Арэшка І. М. у в. Ведрыч Рэчыцкага раёна Гомельскай вобласці ад Маславай Л. А. (1942 г. н.).
“Мужык і жонка”
Жанр – анекдот
Пайшоў мужык на промыслы, а жонка пайшла яго праводзіць. Прайшла кіламетр і заплакала.
– Не плач, дарагая, я скора прыеду.
– Да разве я аб гэтым плачу? У мяне ногі памерзлі!
Запісала ў 1986 годзе Марфель І. А. у в. Уланава Шклоўскага раёна Магілёускай вобласці ад Сідлеравай Л. І (1931 г. н.).
“Паразмаўлялі”
Жанр – анекдот
Пайшлі два браты за сяло гліну капаць. А звалісь браты Мікалай і Антон. Адзін з іх глухой ад бога быў. Капаюць, капаюць яны і відзець ідзе кум іхній. Падашоў к ім гаварыт:
– Здарова, Мікалаю!
– Ага, кум, гліну капаю.
– Ці ты, Мікалай, глух?
– Ды не, вось з братам удвух.
– Дык да свідання, Мікалаю.
– Не знаю, можэт, да вечара дакапаю.
Запісалі ў 1974 годзе студэнты Лапушынская Л., Лобач В., Качынская Г. у в. Маляўкі Міёрскага раёна Віцебскай вобласці ад Пісарук Я. І. (1922 г. н.).
“Бацька і сыны”
Жанр – анекдот
Бацька і два сыны ідуць па дарозе пасля дажджу. Калюжына. Бацька першы пераскочыў, сыны стаяць.
– Глядзі, – кажа адзін, – бацька стары, а пераскочыў, што той сабака!
Брат даў кухаля:
– Дурань ты. Нельга так пра бацьку казаць. Ну скочыў сабе, і халера яго бяры!
Запісала ў 1998 годзе студэнтка І курса Буряк Ю. У. у в. Чарніцы Лагойскага раёна Мінскай вобласці ад Гуліс В. (1940 г. н.).
“Бацька з сынам”
Жанр – анекдот
Бацька з сынам едуць на калёсах.
– Га, сынок, не рабі так, а то будзем біцца!
– Тпру…
– Чаго ты?
– Ну, калі біцца, дык біцца.
Запісала ў 1998 годзе студэнтка І курса Буряк Ю. У. у в. Чарніцы Лагойскага раёна Мінскай вобласці ад Гуліс В. (1940 г. н.).
“Па дровы”
Жанр – анекдот
Паехалі бацька з сынам сеччы дровы. Сын і кажа: «Давай, бацька, ты будзеш сеччы, а я буду ланаць». – «Добра, – кажа бацька, – але калі мы прыедзем дахаты, я буду есці, а ты цмакаваць».
Запісала Сянкевіч Т у в. Уселюб Навагрудскага раёна Гродзенскай вобласці. ад Бузюк Т. Я. (1948 г. н.).
“Кравец Кандрат”
Жанр – анекдот
Ідзе п’яны кравец. Ідзе, ды ніяк не знойдзе сваёй хаты.
– Скажы, брат, дзе тут жыве кравец Кандрат? – пытае ён у другога чалавека.
Той глядзіць яму ў вочы. Думае, што кравец з ума сышоў.
– Ты ж сам Кандрат-кравец!
– Я не пытаю ў цябе, хто я. Ты мне скажы, дзе я жыву.
Запісала ў 1989 годзе Скараходава Л. А. у в. Дабранка Слаўгародскага раёна Магілёўскай вобласці ад Памазковай Е. Я. (1904 г. н.).
“Напаіў каня”
Жанр – анекдот
– Паіў ты каня?
– Паіў.
– А чаго ў яго пыса сухая?
– Да вады не дастаў.
Запісала ў 1977 годзе Мітраховіч Г. у в. Коўчыцы Светлагорскага раёна Гомельскай вобласці ад Крук І. (1918 г. н.).
“Запрагайце, хлопцы”
Жанр – анекдот
Ідзе п’яны па вуліцы і спявае: «Запрагайце, хлопцы, коні, распрагайце, хлопцы, коні, запрагайце, хлопцы, коні!» Насустрач яму ідзе другі п’яны. Пачуўшы песню, кулаком даў у вуха спеваку, гаворачы: «Нашто скаціну мучыш?»
Запсіала ў 1991 годзе студэнтка І курса Навумчык В. А. у в. Шчарбавічы Баранавіцкага раёна Брэсцкай вобласці ад Зуя М. І. (1939 г. н.)
“Дарадчык”
Жанр – анекдот
Пайшлі ахотнікі на ахоту. Забілі нешчо, а шо, – самі не знаюць. Прыйшлі да спороўца, каб парадзіў ім. Той паглядзеў, паглядзеў і кажэ:
– Ну, як не воўк, то дзікая качка точна!
Запісала ў 1998 годзе Мазырка Н. В. у в. Стрыгінь-Засекі Бярэзінскага раёна Брэсцкай вобласці ад Крук В. С. (1930 г. н.).
“Як спораўцы вала кармілі”
Жанр – анекдот
Дзядзько не вымолоціў чысто зерно з жыта і накрыў соломой хату. Колоскі пророслі на крышы.
Спороўцы рэшылі засунуць туды вала, каб тую зеленую рож поз’ядаў. Оны узялі яго за вяроўку, шо на горло накінулі, вероўку закінулі на крышу і волокут, а сзаду палкамі вола б’ют, коб ішоў хутше. Прыехала поліція штраф даваці, шо вола душат.
Вол вываліў языка, бо ўжэ здыхаў.
А спороўцы радуюцца: «Гледзі, гледзі, які жадны: яўчэ до зелля не долез, а ўжэ языком замелае».
А поліцыянт шукае, хто вола задушыў, коб штраф даці а адзін падумаў, шо гэто грошы дают за тое, што як вола волоклі, палкамі ззаду помогалі. Вон і крычыт: «І мяне запішы, шо раз даў!»
Запісала ў 1998 годзе Мазырка Н. В. у в. Стрыгінь-Засекі Бярэзінскага раёна Брэсцкай вобласці ад Крук В. С. (1930 г. н.).
“Гарадскія булкі”
Жанр – анекдот
Адзін мужык прыехаў з горада і кажа: «От жа ў горадзе смачныя булкі!» А жонка пытаецца: «А ці еў ты іх? » А ён кажа: «Не, я відзеў как смачна паніч еў».
Запісалаў1998 годзе Вайцяховіч М.І.у в. Плябань Маладзечанскага раёна Мінскай вобласці ад Машко С. І. (1923 г. н.).
“У судзе”
Жанр – анекдот
Пабілі аднаго мужыка. І ён падаў у суд. Прыйшоў ён, наняў сведак. Суддзя ў яго і пытае: «Каким образом Вас побили?»А ён адказвае: «Міне білі не образом, а аглобляй».
Запісала ў 1981 годзе Ігнацюк С. І. у в. Буда Грэская Слуцкага раёна Мінскай вобласціад Драбушэвіч М. П. (1933 г. н.).
“Пажар”
Жанр – анекдот
У вёсцы быў пажар. Усе людзі прыбеглі, бачаць, стаіць стары каля гумна рукі ў бокі. Гумно гарыць, нават і страха абвалілася. Мужыкі крычаць: «Чаго ты стаіш? Дабро ж тваё прападае!»Стары адказвае: «Ага. Але ж тут і мышэй ляснула!»
Запісала ў 1988 годзе Васілевчі Г. М. у в. Гарадзішча Слуцкага раёна Мінскай вобласці ад Лявончыка І. І. (1930 г. н.).
“На кірмашы”
Жанр – анекдот
Праз кірмашны пляц праходзіць п’яны і, убачыўшы незнаёмага, пытаецца:
– Ска-ааа-жыце, якая цяпер пара: ці на небе свеціць сонца, ці месяц?
– Не ведаю, браце, бо я не тутэйшы.
Запісалі ў 1987 годзе студэнты Ніконавіч І. Н., Чэльцова Н. Б. у в. Колкі Клецкага раёна Мінскай вобласці ад Рулінскай У. А. (1923 г. н.).
“Салдат”
Жанр – анекдот
Салдат ішоў з белага свету. Пытае яго адна баба:
– Адкуль ты ідзеш, салдацік?
– Іду з белага свету.
А яна не дачула, дый пытае:
– З таго свету? А бачыў ты там майго бацьку ды маці? А што яны там робяць?
– Смалу на сябе возяць, – кажа салдат.
– Дык можа ты, мой салдацік даражэнькі, завёз бы туды дзенег і касцюм?
– Хораша, занясу.
Баба дала яму дзенег ды касцюм, салдат узяў і пайшоў. Прыходзіць дзед. Баба яму кажа:
– Прыходзіў салдацік з таго свету, бачыў там маіх бацьку з маці. Яны смалу на сябе возяць, абарваныя, дык я перадала ім трохі дзенег і касцюм.
Дзед гаворыць:
– Ён жа абмануў цябе. Куды ён пайшоў?
– Тым шляхом, – гаворыць баба.
Паехаў дзед за салдатам. А салдат убачыў яго, надзеў касцюм, прысланіўся да бярозкі і стаіць. Пад’ехаў к яму дзед і пытае пра салдата. А той гаворыць:
– Тым шляхам пайшоў.
Не дагнаў дзед салдата, вярнуўся к яму і кажа:
– На табе коня, чалавеча, вярні мне яго.
Ждаў, недай дзед коня, ды так і не даждаўся. Вярнуўся вечарам да бабы і кажа:
– Ты дала толькі дзенег і касцюм, а я яшчэ коня, каб тваі бацька і маці смалу на сабе не вазілі.
Запісалі Апанасевіч, Васілевіч, Зелянко у в. Харомцы Акцябрскага раёна Гомельскай вобласці ад Адзінец Н. Р. (1908 г. н.).
“Анекдот раскажу”
Жанр – анекдот
Анекдот раскажу, як адзін быў у пана аканом. І ён быў такі што... што пан не скажыць і ён: “І я, панок, гэтак думаў”. Ну, ён ужо... пан паняў, што ён нічарта не панімаецьу хазяйстве, не валачэць. І кажыць: “Знаеш што? Вызваў. Заўтра будзем касіць канюшыну. Дай указанне, штоб набілі гваздзей па ўсім полі”. І ён кажыць: “Во-во-во, і я, панок, думаў гэтак”. Ён кажыць: “Вон, галган!” І выгнаў яго за гэта. Ён жа ж нічарта не панімаў.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Жыў ксёндз…”
Жанр – анекдот.
Жыў ксёндз, і арганісты былі. Яны... Кажыць: “Знаеш што? Давай будзем... Мы даўна ўжо не спавядаліся. Ты ідзі ў спавядніцу, а я буду табе спавядацца”. Ксёндз у спавядніцы, арганісты спавядаецца. Гаворыць: “Іле разоў лазіў у скарбонку?” Гэты:”Цо?” Ня чуець. “Іле разоў лазіў у скарбонку?”Ня чуець ён. Глухая спавядніца. Ня чуець. Ксёндз кажыць: “Ідзі ты садзіся... Ты глухі ці ты ня чуеш? Спавядніца глухая? Я буду ў цябе атвячаць на вапросы”. Сеў арганісты, кажыць:”Іле разоў хадзіў да маей жоны?” Гэты ня чуець тожа. “І я ня чую, - кажыць, - ня чую...” Зноў: “Іле разоў хадзіў да жоны?” Ня чуець тожа. “Вылазь!” Вылезлі і пайшлі. Гэтыя глухія... Спавядніца глухая, яны ўсе былі ў парадку. Но там усё было... Глухая спавядніца.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Хадзіў бацюшка…”
Жанр – анекдот.
Хадзіў бацюшка да... да гэтай... Ну, да бабы. Ну і ён мужык нейдзе быў. Нейдзе пехаўшы. І тады вярнуўся. А гэта жонка:
- Ай! Хазяін прыехаў... Мужык прыехаў. Скарэй станавіся на... заместа іконы Спас.
Яна сюды пуц на калені. Ну, ён кажыць:
- Хто гэта?
Яна:
– Спас! Сягоння Спас! Во, аб’віўся да нас! – ну, яна: - Палі свечку (на яго)!
І ён свечку запаліў. І яна. Стаяць. Маліся – молюцца.А ён жа ж відзіць. Што гэта не Спас і свечкай яму... А ён голы саўсім. І свечка... Голы... Гэта каваль быў. Во! Да жонкі каваль хадзіў, не бацюшка. Абманіла. Каваль. Ну, добра... Тады гэты кажыць:
– Ну, Спас! - ён кажыць: - Спас, то Спас, але ж гэткі як у нас!
Ну, памаліліся яны неяк. Яго ўжо адвяла. Гэты ўцёк Спас. Тады прыходзіць ён ужо кабылу каваць да яго. Гэта каваль быў. Дык ён кажыць:
– А-а! Як кабылку, дык падкуй, а як свечкай, дык пад... Ну!
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Памёрла цешча…”
Жанр – анекдот.
Памёрла цёшча. Дачка плачыць, разрываецца.. А зяць, ну... ходзіць... Ну, што ён... Чаго ён будзець па ёй плакаць. Кажыць яна на яго:
– Дык ты ж тожа хадзі, паплач. Людзі ж будуць смяяцца, што табе ня шкода.
Дык ён кажыць:
– Ну, я ж ня ўмею.
Яна:
– Хадзі, паўтарай за мной.
Ідуць. Тады да... удваіх...
Яна:
– А мая мамачка...
А ён:
– І мая.
– А чаму ж ты нас пакінула?
Ён:
– І мяне.
– А бяры ж ты нас з сабой.
Ён:
– Пайшла ты к ебені мацеры!
І пайшоў.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Ідзець адзін па вуліцы…”
Жанр – анекдот.
Ідзець адзін па вуліцы. І... ідзець пахаронная працэсія. І ззаду казёл прывязаны за машынай. Казёл чорны. Здаровы такі. Ідзець ён адзін. Падлятаець:
– Чаго? Што такое?
– Дык во цёшчу хараню.
– А што, памёрла?
– Казёл гэты забіў.
Ён кажыць. Дык... А за... гробам ідуць адны мужыкі. Ён кажыць:
– Казёл забіў. Во!. Цёшчу хараню, - кажыць.
– Перадай ты мне яго, - кажыць.
– Во якая вочарадзь ідзець, каб купіць. А табе тут... Станавіся, - кажыць.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Ідзець салдат з арміі”
Жанр – анекдот
Ідзець салдат з арміі. Мароз. Холадна так. Зайшоў да бабы. А яна сядзіць на печы і кашляець.
– Ой, бабушка, які мароз, які холад!
Яна места таго, штоб яму ці абагрэць што... Ці што... Дык яна:
– О, каб да гэтага марозу ды яшчэ вецер.
А ён зазлаваўся. Ён змерз. А кажыць:
– Каб да твайго кашлю ды яшчэ коліка.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Цфган наняўся да бацюшкі…”
Жанр – анекдот
Цыган наняўся да бацюшкі... Ну... Касіць. Яны яму есці не далі. Пайшоў ён касіць. І бацюшка пайшоў. Касілі яны, касілі. А ён, што гультай, дык яму толькі, каб пад’есці, глядзеў. Значыць яны касілі. Не нясуць есці. Ну, вот кажыць:
– Я ж табе сказаў, каб прыняслі, бацюшка.
Косюць. Тут яна выйшла. Ён як замахаў на жонку, што... Не! Ён кажыць, што:
– Ужо ж пара есці. Хай нясець.
Ну, яна... сказала... нясець... Ён... нясець:
– Ай!- кажыць. – Я ж ёй пакажу.
І паляцеў за ей. За жонкай. Паляцеў за жонкай. Сам пад’еў і вярнуўся да цыгана, кажыць:
– Ну, каб дагнаў, зарэзаў бы!
А гэты ж галодны саўсім. Ён кажыць:
– Ну, што ж ты яе чапаў, хай бы хоць і позна (яна позна нясла)... Хай бы хоць позна нясла есці.
Ну, кажыць:
– Каб дагнаў, зарэзаў бы.
Ну, тады... Задзержаў яго цэлы дзень. Касілі цэлы дзень. Прыходзяць вечарам. Ну, яна тут яму халадніку міску вялікую і гэта... і бульбы. А ён галодны, дык ён упярыў гэту міску халадніку. Наеўся. А яна тады нясець кілбасы, кумпяк капчоны, булкі ўсякія, а яму няма куды ужо есці. Ён кажыць:
– Ну і гаспадынька! Сумела прыгатавць, но не сумела падаць.
Ён ужо напузырыўся гэтага халадніку, дык і...
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Адзін ідзець…”
Жанр – анекдот
Адзін ідзець:
– Адкрывайце дзверы!
Ён кажыць:
– А хто там ідзець?
– Той, хто ўсё ўмее.
– Дык што, калі ён усё ўмее, дык ня ўмее дзверы адкрываць?
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“У бацькі было два сыны…”
Жанр – анекдот
У бацькі былі два сыны. І кажды дзень п’яныя. Бацька кажыць:
– Вы ж хоць якую прычыну, каб было за што піць.
– Яны злазяць з печы. Гэты лапці яго бярэць, а гэты другога. Лапці памянялі – гэта прычына піць.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Адзін тожа гаворыць…”
Жанр – анекдот
Адзін тожа гаворыць:
– Сара, слухай... (жыд) Я падпішуся на займ. Выйграю. Купім машыну. Ты, Сара, Сядзеш са мной ехаць. А ты, Воўка ззаду (Лёўка, вернее... Лёвай звалі...). А ты, Лёўка, ззаду.
А ён гвалту:
– Папа, я ззаду не сяду!
І плачыць, сляза слязой пойдзець. Ззаду не сядзець. Ён:
– Вылазь вон!
І цягнець за вуха гэтага хлопца ўжо вон з машыны, то толькі на займ падпішыцца.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Ідзець па лесе…”
Жанр – анекдот.
Ідзець па лесе мядзведзь... і пяець:
– З чэво начынаецца родзіна?
А заяц сядзіць на суку, на вярху, на дрэве. Узбіўся неяк:
– З такіх далбаёбаў, як ты.
Гэты:
– Ну, заяц, пагадзі!
Ідзець ліса:
– Как многа дзевушэк харошых...
Заяц з дрэва:
– І срэдзі ніх адна ты блядзь...
– Яна:
– Ну, заяц, пагадзі!
А тады ж яшчэ й воўк йдзець.
[Далей Марыя Пятроўна ўспамінала, што пеў воўк, і не ўспомніла.]
Ну, тады яны зазлаваліся на зайца, пайшлі купілі танк. Едуць па лесе і пяюць:
– Тры танкіста, тры весёлых друга…
А заяц сядзіць з гранатай на суку і тады гэта так гранату бахкаець:
– І машыне баевой… І каюк машыне баявой.
Запісаў у 2006 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Акушэвіч Андрэй Аляксандравіч ў в. Даўгінава Вілейскага раёна Мінскай вобласці ад Рачыцкай Марыі Пятроўны (1939 г.н., беларуска, сярэдняя адукацыя, мясцовая).
“Пра двух каларадскіх жукоў”
Жанр – анекдот
Паўзуць два каларадскіх жукі. З поля. І па асфальту ідуць. А тут туча насунулася. Пярун мазгочыць. А куды схувацца? Нідзе ні дзерыва, ні куста. Ідуць-паўзуць, ну, па асфальту, а тут ляжыць баба п’яная ў кувеце.
– Давай схуваемся.
Ну, і пашлі хавацца ані. Адзін у шакаладны цэх упёрся, а другі… туды. І тады гром грымеў, гагатала ўсё, пярун біў, маланка. А тады сціхла ўсё. Вылазюць абое, мучаныя. Лужына там – і мыюцца. Адзін гаворыць:
– Уй, як мне хуёва было.
– Чаго табе хуёва было?
– Знаіш што? Толькі залез, а за мной нейкі бальшы і лысы як упёрся, к сценцы як прыдавіў, як начаў стукаць. Біў-біў, біў-біў. А тады начаў плювацца, абсмаркаў усяго.
– А мне яшчэ хуявей, – кажыць, – было. Толькі залез – ды ў нейкі салідол. Вонь, праціўна! Тады ўжо вылажу, толькі к дзвірам падышоў, а там нейкі з мішкамі, з двумя мішкамі – бах-бах, бах-бах. Думаў: заб’ець. Цяпер хоць град будзіць – хуй буду калі хувацца.
Запісалі ў 2010 годзе студэнты І курса спецыяльнасці “беларуская і славянская філалогія” Баравік Максім Валер’евіч і Латушка Раман Андрэевіч ад у в. Касянічы Крупскага раёна Мінскай вобласці Баравіка Фёдара Аляксандравіча (1956 г.н., беларус, адукацыя базавая, мясцовы)
“Пра гантэлікі і працівагазікі”
Жанр – анекдот
Конкурс гэты, ну, сэкс-бомба, панімаіш? Беларуска – туды, немка – сюды. Журы тут засідаіць. Пускаюць тут негра (у яго ж кардан здаровы!). Шчас, дась Машцы атарвацца. Журы сядзіць і думаіць: шчас наша Машка будзіць раўці. Ну, сорак пяць мінут… урок бярэць. Думаіць: Машка крычэць будзіць. Хуя там! Негар равець, як рэзаны. Што такое? Сідзяць, пераглядаюцца. Апяць, прашло пітнаццаць мінут, негар апяць равець. Усё, прашло ўрэмя, адкрываюць дзверы: Машка ляжыць на дзіване, а негар сядзіць у кутку. Што быў чорны, а то зялёны сядзіць. Гаворуць:
– А што такое?
Машка:
– Ну, што такое? Два спосабы паказала яму.
– А што за спосабы?
– Гантэлікі і працівагазікі.
А негар слова ня можа сказаць.
– А што такое гантэлікі?
А йіна гаворыць:
– Бяру за яйца і расцягваю, як гантэлікі.
– А працівагазікі?
– Апяць жа: бяру за яйца і на галаву нацягваю. Во табе і працівагазікі.
Запісалі ў 2010 годзе студэнты І курса спецыяльнасці “беларуская і славянская філалогія” Баравік Максім Валер’евіч і Латушка Раман Андрэевіч ад у в. Касянічы Крупскага раёна Мінскай вобласці Баравіка Фёдара Аляксандравіча (1956 г.н., беларус, адукацыя базавая, мясцовы)
“Пра тое, як бабы мыла куплялі.”
Жанр – анекдот
Сідзяць дзве бабы на лаўцы ды бядуюць: мужыкі на іх, ну, гэта, ня хочуць з імі, карочэ. А тут нейкая старая карова валачэцца ды кажыць:
– Чаго вы гэдак бядуіця?
– Ды во, – кажуць, – мужыкі не даюць.
– А дык жа і мой не даваўся, алі я ўчора схадзіла ў гэту, ну, гэту, апцеку ды мыла нейкага купіла. А ён як намазаўся, дык ноч з мяне ні злізаў.
Ну, адна тады пабегла ў апцеку і мыла, “Юбілейнае” ці якое. Кусок цэлы ўхапіла. Ну, і размінуліся. А гэта пашла тожа ў тую апцеку, тожа за мылам. Прышла, а гэта, відаць, паследні кусок мыла ўзяла, што баба казала.
– Гэта во харошае сама мыла, – кажуць.
Ну, “Дзецкага” кусочак узяла. І тады… Панімаіш што? Вышлі назаўтрага і сідзяць. Гэта сядзіць як гаголь. Кажуць:
– А чаго ты такая грусная?
– Уй, купіла мыла. Прышоў, памыўся. Дайжа есці не захацеў. Як ляглі спаць, як уздзёрся на мяне і да раніцы сядзеў як храк. Думала: мяне на нямецкія знакі парвець. Нада, наверна, мыла тое выкідаць. Каб будзільнік на работу не празвінеў, дык сядзеў бы на мне і дзень. А табе што?
– А я ўзіла “Дзецкага”. Прышоў. Накарміла, усё. Мыліла-мыліла. І абцёрла ўсяго. Ляглі спаць, а ён як уплёўся за адну сіську. Думаю: вазбуждаіць. А ён ссаў-ссаў адну сіську, а тады і за другую ўзяўся. І гэдак ноч!
Запісалі ў 2010 годзе студэнты І курса спецыяльнасці “беларуская і славянская філалогія” Баравік Максім Валер’евіч і Латушка Раман Андрэевіч ад у в. Касянічы Крупскага раёна Мінскай вобласці Баравіка Фёдара Аляксандравіча (1956 г.н., беларус, адукацыя базавая, мясцовы)