Фальклорная проза

Народна-хрысціянская проза

“Пра Бога”

Жанр – уяўленне пра хрысціянскіх святых

Бог навышні эта ёсьць залаты чалавек. Ё чалавек залаты. Ісус Хрыстос, Божамацер, яны празьнічкі, яны камандуюць, яны владзеюць, во сонца залатое. Як станіць мне плоха, дык я, Госпадзі, міленькай, сонца міленькае, залатое і прашу як ты залаты, ты на сьвеце жывеш, ты усё дабрату людзям даеш, ты, людзі цябе абкархалі, аб’ё, а ты цярпіш, а ты маўчыш. Ну так во сама сабе як стану гаваріць, як стану, ажны плачу, ажны плачу, што гэта так караюць Бога, так плю′юць, а, ды такую … ніззя, Бох на сьвеце адзіны у нас ёсьць, Ацец, будзець і мы падохнем  усё дно астанецца Божанька наш. Усё. Ну выцерпіць ён, выцерпіць што яго людзі кархаюць, яго дабрату ні дзелаюць яму. Ну што дзелаць, што вінуват калі вайна станіць? Усё Бох вінуват? Рас вы дуракі, дык вы і біціся, а ён што вам, ну і усё, я так думаю, я сама па сябе так думаю, я дабрату імею, дабрату Ісусу Хрысту, Божамацер, усім дабрату, усім желаю, Госпадзі, і сама сабе гавару: «Госпадзі, дай Бох табе здаровейка, як ты мне усё памагаеш». Ручачкі складу і гавару: «Я усё душэўна, ат чыстага сваяго сэрца, я дабрату імею, дабрату, Божаньку я дабрату імею». Я прастая. Усё. І усё, вот такое маё дзела. Я тока к Богу, Богу кланюся, к аднаму Богу кланюся. Вот Божанька памагаець мне і слава цебе Госпадзі, усё.

Запісаў у 2007 годзе студэнт І курса спецыяльнасці “беларуская філалогія” Чарняўскі С. У.у в. Жабыкі Дубровенскага раёна Віцебскай вобласці ад Ракавай Т. Ф. (1933 г. н.).